"Siedem ostatnich słów Zbawiciela na Krzyżu" w Kościele pw. św Anny

Skomponowane na specjalne zamówienie biskupa Kadyksu oratorium, po raz pierwszy zostało wykonane w 1776 roku w kościele Santa Queve. Podczas wielkopiątkowego nabożeństwa, w świątyni spowitej czernią kiru ksiądz biskup wypowiadał jedno z siedmiu ostatnich słów Zbawiciela umierającego na krzyżu, następnie wygłaszał krótką homilię, po czym następowała zbiorowa modlitwa duchownego i wiernych, w tym czasie rozbrzmiewała muzyka sprzyjająca filozoficznej refleksji nad słowami Ewangelii.

Oratorium to daje nam przykład jak przeżywano liturgię Wielkiego Piątku w 2 połowie XVIII wieku, a więc 150 lat temu w Hiszpanii. O istocie postawionego przed nim zadania sam Józef Haydn pisał: "W okresie Wielkiego Postu rokrocznie wykonywano w Katedrze oratorium, któremu wyrazu przydawały odpowiednio poczynione przygotowania - ściany, okna i filary kościoła spowijała czerń, a nabożny mrok rozświetlała tylko jedna jedyna lampa znajdująca się na środku świątyni. W południe zamykano wszystkie drzwi i wówczas rozbrzmiewała muzyka. Po preludium biskup wstępował na ambonę (kazalnicę), wymawiał jedno z siedmiu słów i snuł rozważania na jego temat. Potem schodził z ambony i padał na kolana przed ołtarzem. Przerwę między kolejnymi rozważaniami wypełniała muzyka... Musiało więc następować po sobie siedem mniej więcej dziesięciominutowych adagiów, pomyślanych tak, by nie nużyły słuchacza".