Bobolice

Duża wieś o charakterze rolniczym położona jest ok. 3 km na północny wschód od Ząbkowic Śląskich, u podnóża gór Szklarskich i Dobrzenickich. W krajobrazie wsi wyróżnia się potężna bryła kościoła, przed wojną przez miejscową ludność nazywanego "białą katedrą". Dzięki słynącej łaskami figurce Matki Boskiej Bolesnej jest to od XV w. ośrodek pielgrzymkowy.
Do 1940 r. dzisiejsze Bobolice składały się z dwóch wsi: leżącej w pobliżu kościoła wsi Kaubitz (polska nazwa Kubice), wraz z oddaloną o ok. 2 km kolonią Klein Belmsdorf (dzisiaj Kolonia Bobolice), oraz położonej wokół majątku wsi Schräbsdorf (polska nazwa Bobolic).
Po wojnie połączoną już wieś nazwano Kalina, a wkrótce, w wyniku akcji przywracania dawnych polskich nazw miejscowych, przyjęto nazwę obowiązującą do dziś.

Geneza pierwszej świątyni
W związku z kultem maryjnym jaki szerzył się wokół ludowej, rzeźbionej Piety, pochodzącej z  pocz. XV w., w 1447 r. biskup wrocławski Piotr Nowak wydał dokument, w którym polecił, by dla figurki wybudowano kościół murowany z kamienia (miał być postawiony "nie dalej, niż na rzut kamieniem" od miejsca, gdzie wówczas znajdował się wizerunek), w pobliżu ogrodu Reibnitzów. Fundatorem był najprawdopodobniej Hans von Reibnitz wraz ze swoją pierwszą żoną Barbarą z domu von Stosch. Jednak już wówczas pojawiły się jakieś trudności,i zbudowano tylko niewielką kaplicę. Według tradycji była to budowla drewniana.

Dzieje figurki MBB
O samej rzeźbie Matki Boskiej Bolesnej (Piety) - MBB z Bobolic, dawnych Kubic) wiemy niewiele. Jej pochodzenie, twórca, ani czas powstania pozostają nieznane. Bezsporne jest tylko to, co można zobaczyć do dzisiaj: rzeźbę wykonano z drewna (60 centymetrów wysokości). Ludowy rzeźbiarz wyobraził Matkę Boską jako starszą kobietę, o pooranej zmarszczkami, pełnej smutku twarzy. Na jej kolanach spoczywa nieproporcjonalnie małe ciało zmarłego Chrystusa. Okrywa ją udrapowana suknia, płaszcz i suknia.
Co do czasu powstania figurki istnieją trzy wersje: według tradycji jej kult rozwinął się już na początku XV w., jeszcze przed wojnami husyckimi. Bardziej realistyczne jest datowanie na 2 ćwierćwiecze XV stulecia, najprawdopodobniej około 1435 r. Taka koncepcja opiera się na analizie ułożenia ciała Chrystusa i układu fałdów szat Marii, a równocześnie pozostaje w zgodzie z dokumentami dotyczącymi Kubic. Najostrożniejsi historycy sztuki uważają rzeźbę za pracę ludową z początku XVI w. (nie byłby to zatem pierwotny wizerunek). Rozstrzygnięcie utrudnia fakt, że figurka ma późniejszą polichromię. Jak dotąd nie przeprowadzono dokładnych badań figurki, które pozwoliłyby zweryfikować te poglądy. Pewną ciekawostką są barokowe korony na głowach Chrystusa i Matki Boskiej- nie ma bowiem żadnych informacji o oficjalnej koronacji wizerunku. W podstawę rzeźby wmontowany jest relikwiarzyk z relikwiami uznawanymi za maryjne, ofiarowanymi w 1903 r. przez biskupa wrocławskiego kardynała Jerzego Koppa.

Dzieje świątyni murowanej
W latach 1495-1501 na potrzeby pątników wzniesiono trójnawową gotycką świątynię o halowym korpusie z wydłużonym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, z dwiema wieżami od strony zachodniej. W
W latach 1730-1736 zniknęły z budowli gotyckie filary, a wnętrze zostało przebudowane w duchu baroku a następnie poprzedzono ukończoną w 1780 r. dwuwieżową fasadą na jednonawowe z rzędem kaplic wzdłuż nawy głównej. Orientowana świątynia od zewnątrz zachowała gotycki charakter, który podkreślają przypory i ostrołukowe okna.
Sklepienie kolebkowe na gurtach nadaje wnętrzu charakter późnego baroku. Przebudowa wnętrza dokonana została prawdopodobnie przez Johanna Innozenza Tőppera. Polegała ona na usunięciu gotyckich filarów oraz stworzeniu jednonawowej przestrzeni z płytkimi kaplicami bocznymi i nakrytej sklepieniami kolebkowymi wspartymi na ukośnych przyściennych pilastrach.
Mimo przebudowy kościół do dzisiaj zachował gotycką bryłę, opiętą potężnymi uskokowymi przyporami, z ostrołukowymi oknami i nakrytą dwuspadowym dachem. Jedynie górna część fasady posiada późnobarokowy charakter z falistym szczytem ujętym w dwie wysokie wieże, nakryte barokowymi hełmami z latarniami.
Bogate wyposażenie wnętrza pochodzi z XVIII w. i składa się na nie zespół ołtarzy, ambona, konfesjonały, chór muzyczny oraz obrazy. Jednym z cenniejszych elementów wyposażenia jest obraz ołtarza głównego - „Zdjęcie z krzyża” Felixa Antona Scheffiera z 1743 r.. Z kolei w dolnej części ołtarza głównego znajduje się wspomniana łaskami słynąca ludowa figura Piety, pochodząca z XV w.

W Bobolicach corocznie w Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej można oglądać jedną z największych w Europie bożonarodzeniowych szopek. Dzięki wprowadzonym zmianom konstrukcyjnym uzyskano większą przestrzeń przypominającą wnętrze groty. Szopka ma 19 m wysokości. Znajdujące się tutaj postacie przedstawiają naturalnej wielkości osoby znane z Biblii, podobnie jest ze zwierzętami.

Renesansowy dwór z 1615 r.,  przebudowany na barokowy pałac w latach 1696-1697 i w 1888 r. Pod koniec II wojny światowej w pałacu ukryto zbiory berlińskiego Muzeum Etnograficznego.
Obok pozostałości ogrodu założonego w XVII w. z fontanną i 2 uszkodzonymi posągami. Dalej rozległy park krajobrazowy z XVIII-XIX w. z aleją lipowo-grabową.

Zespół folwarczny z XVIII-XIX w.

Figura św. Floriana z XVIII/XIX w. o cechach ludowego baroku.